Natura 2000>Ostoje siedliskowe>Beskid Śląski

Obszar ostoi siedliskowej obejmuje masywy Czantorii (995 m n.p.m.) i Baraniej Góry (1 220 m n.p.m.) w Beskidzie Śląskim, pokrywając się w dużym stopniu z granicami Parku Krajobrazowego Beskidu Śląskiego.

W ostoi istnieją rezerwaty: leśne - Barania Góra, Czantoria, Dolina Łańskiego Potoku, Jaworzyna, Stok Szyndzielni, Zadni Gaj; faunistyczny - Wisła; przyrody nieożywionej - Kuźnie. Utworzono tu zespoły przyrodniczo-krajobrazowe: Dolina Wapienicy, Sarni Stok i Jaworze oraz użytek ekologiczny Uroczysko Jasionka, jak również ustanowiono pomniki przyrody nieożywionej: jaskinia U Jakubca, jaskinia w Trzech Kopcach, jaskinia w Stołowie, Jaskinia Lodowa w Szczyrku, Jaskinia Salmopolska, Jaskinia Malinowska, jaskinia Pod Balkonem, Jaskinia Chłodna, Jaskinia Pajęcza, jaskinia w Jaworzynie, Malinowska Skała, skały na Kobylej, Skały Grzybowe na Równem, Skały Grzybowe w Paśmie Stożka, Dorkowa Skała.

Pasmo Beskidu Śląskiego zbudowane jest z piaskowców godulskich i istebniańskich, a część Pogórza Śląskiego z łupków i wapieni warstw cieszyńskich. Beskid Śląski charakteryzuje się bardzo ciekawą rzeźbą terenu. Góry te, mające układ pasmowy, posiadają dość duże różnice wysokości pomiędzy dnami dolin a szczytami oraz są poprzecinane głębokimi dolinami. Występuje tu szereg form skalnych, takich jak: progi i wodospady w dolinach potoków, liczne formy skałkowe oraz różnorodne formy osuwiskowe - powierzchniowe i podziemne. Na terenie tym zinwentaryzowano 21 pojedynczych lub występujących grupowo skałek. Wśród licznych obiektów jaskiniowych (ponad 180) do najciekawszych należą: Jaskinia Malinowska, jaskinia w Trzech Kopcach (o długości ponad 1 000 m), Jaskinia Lodowa w Szczyrku oraz Jaskinia Mokra. Najbardziej znaną i najgłębszą (22,7 m) jest Jaskinia Malinowska, osiągająca długość 230,5 metra. Stoki żłobione są gęstą siecią potoków, odprowadzających swe wody do Wisły, Olzy i Soły. Stąd bierze swój początek największa polska rzeka - Wisła. Z północno-zachodnich stoków Baraniej Góry, na wysokości 1 100 m, wypływają źródła Czarnej Wisełki. Zlewnia tej rzeki, wraz z dopływami, zajmuje największy obszar Parku Krajobrazowego Beskidu Śląskiego. Niewielką powierzchnię zajmuje zlewnia Odry - drugiej co do długości rzeki w kraju. W okolicy Koniakowa przebiega fragment europejskiego działu wodnego między zlewiskami Morza Czarnego i Bałtyku. Potoki Czadeczka i Krężelka należą już do zlewiska Morza Czarnego. Beskid Śląski jest rezerwuarem wodnym - znajdują się tu zbiorniki zaporowe (Zb. Wisła Czarne, Zb. Wodny Wapienica) pełniące rolę retencyjną, ale przede wszystkim służące jako magazyny wody pitnej.
Kliknij, aby zobaczyć powiększenie
Ostoja siedliskowa Beskid Śląski

Lasy Beskidu Śląskiego to głównie (około 70%) monokultury świerkowe. Las jodłowo-bukowo-świerkowy o naturalnym charakterze, w wieku około 200 lat, zachował się na północno-zachodnich stokach Baraniej Góry, na granicy regla dolnego i górnego. Inne dobrze zachowane i najbardziej zróżnicowane kompleksy leśne występują: w grupie Klimczoka, na Lipowskim Groniu, Czantorii i Magurce Wiślanej. Na terenie ostoi stwierdzono 18 rodzajów siedlisk z załącznika I Dyrektywy Siedliskowej. Do najważniejszych siedlisk leśnych należą: kwaśna buczyna górska, żyzna buczyna górska, bór górnoreglowy, dolnoreglowy bór jodłowo-świerkowy oraz odnaleziona niedawno - unikalna - górska świerczyna na torfie, mająca w Beskidzie Śląskim centrum swego występowania w Polsce. Wzdłuż potoków rozwija się zbiorowisko olszynki karpackiej. W piętrze pogórza zachowały się fragmenty grądów oraz łęgów podgórskich, olchowo-jesionowych i wiązowo-jesionowych. Roślinność nieleśna jest zróżnicowana i bogata. Spośród siedlisk z załącznika I Dyrektywy Siedliskowej należy zwrócić uwagę na: roślinność zielną i drzewiastą porastającą brzegi potoków, zbiorowiska ziołoroślowe, łąki niżowe i kośne łąki górskie, moczary alkaliczne oraz murawy bliźniczkowe i niewielkie płaty torfowisk wysokich. Interesująca przyrodniczo jest góra Tuł (nieistniejący już rezerwat przyrody Góra Tuł, utworzony w roku 1948), która stanowi najwyższe wzniesienie wapiennej części Pogórza Śląskiego, z licznymi gatunkami storczyków i murawami kserotermicznymi.

Ostoja jest miejscem występowania 16 gatunków zwierząt wymienionych w załączniku II Dyrektywy Siedliskowej, w tym puszczańskich - wilka (6-10 osobników), rysia (1-2 osobników) i niedźwiedzia brunatnego (osobniki migrujące) oraz rzadkich bezkręgowców: jelonka rogacza, kozioroga dębosza, pachnicy dębowej i nadobnicy alpejskiej (od dawna jednak nieobserwowanej).

Stwierdzono tu także 16 gatunków z załącznika I Dyrektywy Ptasiej, do których należą: bocian czarny, cietrzew, dzięcioł białogrzbiety, dzięcioł czarny, dzięcioł średni, dzięcioł trójpalczasty, dzięcioł zielonosiwy, gąsiorek, głuszec, jarząbek, muchołówka białoszyja, muchołówka mała, puchacz, puszczyk uralski, sóweczka, zimorodek. Ponadto, w ostoi zlokalizowane są liczne stanowiska innych zagrożonych i rzadkich gatunków roślin oraz zwierząt.

Źródło [link widoczny dla zalogowanych]

Pozdrawiam!