Już drugi rok bez Górala... [*] [*]

Kiedy góral umiera
to góry z żalu sine
pochylają nad nim głowy
jak nad swoim synem.
Las w oddali szumi mu
odwieczną pieśń bukową
a on długo sposobi się
przed najdalszą drogą.

Kiedy góral umiera
to nikt nad nim nie płacze
siedzi i czeka aż kostucha
w okno zakołacze.
Oczy jeszcze raz uniesie
do góry do nieba
by pożegnać góry swoje
by im coś zaśpiewać.

Góry moje wierchy moje
otwórzcie swe ramiona
niech na miekkim z mchu posłaniu
cichuteńko skonam
Ojcze mój halny wietrze
powiej ku północy
ciepłą drżącą swoją ręką
zamknij zgasłe oczy.
Bym mógł w ziemię wrosnąć
strzelić potem do słońca smreczyną
i na zawsze szumieć już
nad moją dziedziną.

Kiedy góral umiera
to dzwony mu nie grają
cicho wspina się pod dach
góralskiego raju.
Tylko strumień na kamieniach
żałobną nutę sklada
tylko nocka chmurnooka
górom opowiada.

Góry moje wierchy moje
otwórzcie swe ramiona
niech na miekkim z mchu posłaniu
cichuteńko skonam
Ojcze mój halny wietrze
powiej ku północy
ciepłą drżącą swoją ręką
zamknij zgasłe oczy.
Bym mógł w ziemię wrosnąć
strzelić potem do słońca smreczyną
i na zawsze szumieć już
nad moją dziedziną.
(x2)

Gdy góral już umrze
nikt mu nie układa baśni
tylko w niebie roziskrzonym
mała gwiazdka gaśnie.
Ziemia twardą szorstką ręką
tuli go do siebie
by na zawsze już mógł zostać
pod góralskim niebem.

Tekst: Wawrzyniec Żuławski

----------

Jan Paweł II Wielki - Papież [1920 - 2005]

[*]